Blog

Het is zo’n onderbuikgevoel. Er knaagt iets. Op sommige dagen is het sterker. Op andere lukt het je om het weg te duwen. Vraag jezelf eens af: Wat heb je aan een huis vol spullen als je je van binnen leeg voelt? Wat heb je aan een topsalaris als je geen tijd hebt om het uit te geven? Wat heb je aan een mooi uiterlijk als je niet lekker in je vel zit? Wat heb je aan een relatie als je je niet gezien en gehoord voelt? Wat heb je aan een groot huis als er nooit iemand langs komt? Wat heb je aan vrienden als je alleen met ze kunt lachen? Wat heb je aan complimenten als je ze niet kunt binnen laten? Wat heb je aan een verleden dat je leven beheerst? Wat heb je aan al die diploma's als je je nooit goed genoeg voelt? Wat heb je aan een Facebook pagina vol feestjes en vakanties als je niet gelukkig bent? Wat heb je aan winnen als je je verloren voelt? Wat heb je aan een carrière als je met tegenzin naar je werk gaat? We leven op de automatische piloot. Rennen onszelf voorbij. We doen de dingen zoals we geleerd hebben dat we ze moeten doen. Willen voldoen aan de verwachtingen van anderen en de maatschappij. Maar hoe zit het met de verbinding met onszelf? Met onze verlangens? Onze passies? Onze normen en waarden? In mijn praktijk zie ik veel mensen die de verbinding met zichzelf zijn kwijt geraakt. Mensen die te veel bezig zijn met de wereld om zich heen. Ik leer ze weer contact maken met hun binnenwereld. Te voelen waar hun hart sneller van gaat kloppen. Waar ze energie van krijgen en waar hun energie van weglekt. Ik leer ze kiezen met hun hart. Hoe zit dat met jou? Durf jij te kijken? Te kijken naar de dingen die je doet? Naar de keuzes die je maakt of hebt gemaakt? In hoeverre sluiten die aan bij jouw passies? Jouw normen en waarden? Kies jij voor jezelf? Of leef je je leven voor anderen... voor de buitenwereld?

Ik maak me zorgen als ik om me heen kijk. Hoe mensen zich gedragen. Ik zie hun angst. Hun onmacht. Hun verdriet. Ik maak me zorgen als ik luister. Wat mensen elkaar toewensen. Meedogenloos. De hardheid in hun woorden. Achteloos. Onverschillig naar elkaar. Zijn we dan zo van elkaar vervreemd? Van onszelf? Sluiten we onze ogen om niet te zien? Of niet gezien te worden? Het doet me pijn. De wereld om mij heen is onherkenbaar geworden. Juist nu we elkaar zo hard nodig hebben. Ik maak me zorgen. Maar ik heb ook hoop. Hoop dat we weer open kunnen staan voor elkaar. Voor andere meningen. Dat we in gesprek kunnen gaan. Zonder te willen overtuigen. Naar elkaar kunnen luisteren. Zonder te oordelen. Dat we het grijs kunnen zien. Tussen zwart en wit. Ik weet zeker dat het kan. Als we angst niet laten regeren. Dan is er ruimte voor liefde. Als we onmacht niet laten verharden. Kunnen we dankbaar zijn voor wat er wel is. En als we ons verdriet delen. Dan is er troost.  Samen kunnen we de storm doorstaan. Veel liefs, Margo

Aan de vrouw die langzaam vervaagt. De vrouw die niet meer sprankelt. Zichzelf niet meer is. Bijna vergeten is wie ze is... Omdat er zoveel van haar wordt gevraagd. En ze zoveel wil geven. Dit is voor jou. Om je eraan te herinneren dat je niet alles kunt zijn voor iedereen. Dat niet iedereen jou aardig hoeft te vinden. Dat je goed bent zoals je bent. Dit is voor jou. Zodat je weet dat je het waard bent om van gehouden te worden. Ook als je voor jezelf kiest. Juist als je voor jezelf kiest! Want als je goed zorgt voor jezelf. Ben je een voorbeeld voor anderen. Dus stop met jezelf voorbij lopen. Luister naar je verlangens. Ga doen wat jou gelukkig maakt. Zodat dat vuurtje weer gaat branden. Diep van binnen zit het er nog. Dat vlammetje. Die levensvreugde. Je hoeft het alleen nieuw leven in te blazen.

Door Corona hebben meer mensen dan ooit behoefte aan mentale steun. Helaas rust hier nog steeds een taboe op. Mental Health Day is in het leven geroepen om mensen aan te moedigen over hun problemen te praten en hulp te zoeken indien nodig.

Regelmatig krijg ik de vraag “Life coaching? Hoe werkt dat dan?”  Voor mij is het zo vanzelfsprekend. Zelf zocht ik hulp bij een life coach toen ik twijfelde aan mijn huwelijk. Dus ik ken beide kanten. Maar ik heb gemerkt dat lang niet iedereen begrijpt wat ik precies doe.  Dus dan begin ik mijn verhaal bij de sportcoach. Want die kent iedereen.  De sportcoach die ervoor zorgt dat een atleet zijn doel behaalt. Dat hij kan uitblinken in wat hij doet. En alles uit zichzelf haalt dat erin zit.  Door hem handvatten te geven. Te motiveren. Aan te moedigen. En te ondersteunen als het tegenzit.  De sportcoach is expert op het gebied van de sport. Maar de sporter moet het doen. Een duidelijk verhaal toch?  Wat doet een life coach? Het komt op hetzelfde neer.  Als life coach geef ik je handvatten. Motiveer. Moedig aan. En ondersteun als het tegenzit. Ik luister, stel vragen en houd je een spiegel voor.  Ik help jou als je vastzit. Als het je niet lukt om je doel te behalen. Wat dat doel ook is.  * meer rust en balans * keuzes maken * omgaan met negatieve gedachtes * meer zelfvertrouwen * minder piekeren * inzicht in emoties en gedrag * omgaan met tegenslag of verdriet * meer voor jezelf kiezen  Kortom, een life coach geeft je meer regie. Meer grip op je leven. Helpt je de beste versie te worden van jezelf!